Typography

Duo Reges: constructio interrete.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Comprehensum, quod cognitum non habet? Primum divisit ineleganter; Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Quo constituto tum licebit otiose ista quaerere, de
        magnitudine rerum, de excellentia, quanta in quoque sit ad
        beate vivendum, de istis ipsis obscurationibus, quae propter
        exiguitatem vix aut ne vix quidem appareant.

        Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate
        transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.

1. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.
2. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
3. Quod quidem iam fit etiam in Academia.
4. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;
5. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Nec enim haec movere potest appetitum animi, nec ullum habet ictum, quo pellat animum, status hic non dolendi, itaque in hoc eodem peccat Hieronymus.

Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Mihi autem nihil tam perspicuum videtur, quam has sententias eorum philosophorum re inter se magis quam verbis dissidere; Quae duo sunt, unum facit. Vobis autem, quibus nihil est aliud propositum nisi rectum atque honestum, unde officii, unde agendi principlum nascatur non reperietis. Que Manilium, ab iisque M. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Non enim hilaritate nec lascivia nec risu aut ioco, comite levitatis, saepe etiam tristes firmitate et constantia sunt beati.

Ut, inquit, in fidibus pluribus, nisi nulla earum non ita contenta nervis sit, ut concentum servare possit, omnes aeque incontentae sint, sic peccata, quia discrepant, aeque discrepant;

• Nec vero ut voluptatem expetat, natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat, ut integrum se salvumque velit.
• Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.
• Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.
• Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides.

Haec dicuntur inconstantissime.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Avaritiamne minuis?

Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?

Confecta res esset.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Sed videbimus.

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Scrupulum, inquam, abeunti;

Summus dolor plures dies manere non potest?

Ubi ut eam caperet aut quando?

Sed residamus, inquit, si placet. Magna laus. Itaque contra est, ac dicitis; Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere. An id exploratum cuiquam potest esse, quo modo se hoc habiturum sit corpus, non dico ad annum, sed ad vesperum? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Et quoniam haec deducuntur de corpore quid est cur non recte pulchritudo etiam ipsa propter se expetenda ducatur? Hos contra singulos dici est melius. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Quonam modo?

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Peccata paria.

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Sed videbimus.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Sed nimis multa.

Frater et T.

Tubulo putas dicere?

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Hoc autem tempore, etsi multa in omni parte Athenarum sunt in ipsis locis indicia summorum virorum, tamen ego illa moveor exhedra. Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Immo videri fortasse. Praeteritis, inquit, gaudeo. Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus. In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. Quae est quaerendi ac disserendi, quae logikh dicitur, iste vester plane, ut mihi quidem videtur, inermis ac nudus est.

• Non semper, inquam;
• Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.
• Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.
• Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Itaque, Torquate, cum diceres clamare Epicurum non posse iucunde vivi, nisi honeste et sapienter et iuste viveretur, tu ipse mihi gloriari videbare. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quod totum contra est. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Stoici scilicet. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur.

Itaque ab his ordiamur.

Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Quae sequuntur igitur? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quo modo autem philosophus loquitur? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. De quibus cupio scire quid sentias. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere. Nihil enim hoc differt. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Oratio me istius philosophi non offendit; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Sullae consulatum?

Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?

Restatis igitur vos; Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Tria genera bonorum; Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Facete M. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. In schola desinis. Sed haec nihil sane ad rem;

1. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.
2. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.
3. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
4. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
5. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Bonum integritas corporis: misera debilitas. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Omnis sermo elegans sumi potest, tum varietas est tanta artium, ut nemo sine eo instrumento ad ullam rem illustriorem satis ornatus possit accedere. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Age, inquies, ista parva sunt.

Nec enim figura corporis nec ratio excellens ingenii humani significat ad unam hanc rem natum hominem, ut frueretur voluptatibus. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Quid Zeno?

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Recte dicis;

Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Sint ista Graecorum;

De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur.

Quae sequuntur igitur?

Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

1. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
2. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis.
3. Quod enim testimonium maius quaerimus, quae honesta et recta sint, ipsa esse optabilia per sese, cum videamus tanta officia morientis?
4. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

• Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium?
• Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Quo tandem modo? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quid est enim aliud esse versutum? Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet.

Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Comprehensum, quod cognitum non habet? Haec dicuntur inconstantissime. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Cui Tubuli nomen odio non est? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Oratio me istius philosophi non offendit;

Sed fac ista esse non inportuna; Ego vero isti, inquam, permitto. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? At enim hic etiam dolore. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti.